مسجد جامع سرخ یا در گویش کردی مزگه‌وتی سوور، یکی دیگر از جاذبه‌ها و دیدنی‌های تاریخی در شهرستان مهاباد است که پیشینه‌ی آن به دوران حکومت صفویان بازمی‌گردد. این بنای کهن درون شهر مهاباد و در بافت قدیمی آن قرار دارد. آجر سرخ، اصلی‌ترین مصالح استفاده شده در ساخت این مسجد است و به همین دلیل به مسجد سرخ، لقب گرفته است. می‌توان بنای مسجد را به لحاظ پی و معماری همانند مسجد «طسوج» در آذربایجان شرقی عنوان کرد.
شبستان زیبای این مسجد که مقدمه ای بر شبستان مسجد وکیل شیراز است، ١٠ ستون سنگی دارد و ١٨ گنبد آجری نیمکره، پشت بام اصلی مسجد را پوشانده است که در گذشته با ناودانهای سنگی، آبریز آن میسر شده بود. فاصله هر ستون از ستون دیگر ٤/٥ متر است. برای برپایی ستونها و استقرار گنبدها، ابتدا پی ستونها را سنگ ریخته و برای ایجاد سطح اتکا از یک سنگ رسوبی تراشیده به عنوان پایه ستون استفاده کرده اند. این پایه، که به شکل مربع است، به صورت افقی در پای ستون تعبیه شده و برای جلوگیری از تزلزل ستونها، آنها را یه صورت مادینه تراشیده و ستون سنگی را به صورت عمودی به شکل هشت ضلعی و به ارتفاع ٢٦٠ سانتی متر پس از سوار کردن بر پایه ستونها، به سر ستون رسانده اند. ستونهای مسجد با سرب گداخته به این سر ستونها پیوند داده شده است.
مصالح اصلی مسجد آجر قرمز است؛ به طوری که سبب نامگذاری مسجد، به مسجد سرخ شده است. دو در بزرگ شمالی و جنوبی حیاط ارتباط این بنا را با بیرون برقرار می کند. هر یک از درها با یک دالان طاق نما به حیاط مسجد مربوط می شود. بخشهای شرقی و غربی آن، هرکدام چهار طاق حجره ای دارد و بخشهای شمالی و جنوبی نیز هرکدام دارای دو اتاق و یک در بزرگ است، فواصل طاقها سه متر و اندازه صحن ١٩ در ١٢ متر است. این بنا از نظر پی بنا و معماری شبیه به مسجد طسوج در آذربایجان شرقی است. متن تنها یادگار مکتوب آن بر کتیبه سردر شمالی، بدین مضمون است:(( الحمدالله الذی وفقنی الاتمام هذه المدرسه الشریفه فی ایام دوله السلطان الاعدل : شاه سلیمان الحسین الموسوی الصفوی بهادرخان – خلدالله تعالی ملکه – فی سنه ١٠٨٩ کتیبه سهراب المکری)) (خدا را سپاس که مرا به اتمام این مدرسه شریف در ایام حکومت عادل ترین سلطان، شاه سلیمان حسین موسوی صفوی بهادرخان – که خدا ملکش را جاودان سازد – در سال ١٠٨٩ه.ق توفیق داد. این را سهراب مکری نوشت.)
این بنا علاوه بر مکانی برای عبادت مردم و برگزاری نماز جمعه، همیشه مرکزی برای تحصیل علوم گوناگون نیز بوده و استادان بزرگی در این مدرسه تدریس کرده اند، از جمله ملاحسین مجدی، ملاشیخ عزالدین حسینی، ملاعبدالله مدرسی، ملاصادق واثق بالله و ملاعبدالکریم شهریکندی. مسجد جامع مهاباد را می توان تاریخچه ای نامکتوب از اتفاقات تلخ و شیرینی دانست که در شهرستان مهاباد به وقوع پیوسته است. این مسجد به واقع بخشی از تاریخ معاصر مهاباد و گواه آشکاری بر فرهنگ دوستی و هنرورزی مردم این دیار است.
